yazarların yazdığı hikayeler

kafamı çıkartmaktan çok korkuyordum. bir yunan askeri leşi almak için her şeyimi feda edebilirdim oysa. kafamı siperin ıslak yüzeyine yasladım. bir yastık gibi yumuşaktı. göz ucu ile bizim cepheye doğru koşan intihar bombacısını gördüm. "gözlerinde her şeyden bıkmış. yaşamayı ölmek ile nişanlamış birini görüyordum" savaştan mı yoksa delirdiğimden mi bilmem her şeyiyle bendim bizim cepheye koşan asker. cesaretimi topladım ve silahı doğrulttum. o askeri hala kendim olarak görüyordum. bana benden daha çok benzediği hissettim. bunu umursamadım ve tetiğe bastım. silah ateş etmiyordu. tekrar ve tekrar bastım. kendimi öldüremiyordum. üzerime koştu, aramızda 1 metre kalmıştı. koşarak zıpladı ve pimi çekmedi. bombayı patlatmadı. bana sarıldı. "ölmeyi göze alan bir adam sarılabilir miydi?" bir anda sesler kesildi. bu da yetmezmiş gibi kulağımda müslüm şarkısı çalıyordu. gözlerimi açtım. geçen sene binbir zorlukla boyadığım oda duvarımı gördüm. sabah zil sesimi arabesk şarkı yapmaktan vazgeçmeliydim.


kurduğum 8. alarmda uyanmıştım. her 5 dakika daha fazla uyumak istediğimde, ölüm döşeğinde azrail ile sözleşme yapıyor gibi hissediyordum. elinde sonunda uyanacaktım. elinde sonunda ölecektim. yatağımın karşısında boy aynam vardı karşısına güçsüz ve bitkin şekilde dikildim. gözlerime baktım. gözlerimde " her şeyden bıkmış, yaşamakla ölmeyi nişanlamış birini" görüyordum. kahvaltı yapmadım. ağzımda iğrenç bir tat vardı. hiç bu yoğun tadı bozmak istemedim.


kapıdan sonunda çıkabildim. bahçede beni hazır bekleyen kedimle karşılaştım. tebessüm ettim ve oturup sarıldım. "ölmeyi göze alan bir adam sarılabilir miydi?" sanırım gün içerisinde tek tebessüm ettiğim anıda arkamda bırakmıştım.

evde yalnızdım. iş yerinde yalnızdım. vücudumun her yerine temas edilen bu mahşer yerini andıran minibüste de yalnızdım. sağımda ve solumda ki cephelerde bulunan arkadaşlarım vardı. ancak hiçbiri bana isabet eden bir merminin önüne geçmeyecekti. işte bu yüzden yalnızdım. bu merminin önüne geçecek herkes uzak diyarlara göçmüştü. intihar bombacısı gibi üstüme koşan azrail annemi, babamı, bütün sevdiklerimi almış. bana sarılmıştı.


minibüs olduğundan fazla hızlı gidiyordu. girdiği her çukur nefret ettiğim insanların bana temas etmesini sağlıyordu. öyle ya insanlardan nefret ediyordum. sağıma baktığımda bir durak dolusu insanı almadan devam etmişti. ikinci durak, üçüncü durak. minibüs durmuyordu. üzerime koşan intihar bombacısının gözlerinde ki ışık kadar kararlıydı. ben kadar kararlıydı durmamakta. şoför arkasını döndü "fren boşaldı duramıyorum" diye bağırdı. şoför bendim. nasıl olabilirdi. yüzünde ki her mimik benimdi. öleceğiz diye bağırdı. ben bağırmıyordum. ama şoför ben olduğumdan emindim. bir darbeyle sarsıldım. minibüs yan devrilmişti. herkes çürümüş bir kadavra gibi yerlerdeydi. oysa daha yeni ölmüşlerdi. minibüsünün yan devrilişi bana kendimi hatırlattı. şuan ayağa dikilmiş bedenim, yıllardır sürünen ruhumu gizliyordu. bir darbe daha aldım. bu sefer minibüs çarpmamıştı. müdürüm öğlen arasının bittiğini, işime geri dönmemi söyledi. uykuyu mu yoksa yarı ölmeyi mi çok sevdiğimden bilmem, 1 saat arada her zaman uyurdum.


işten çıktım. uzun bir nefes aldım. elimde olsa gün içerisinde tek nefes aldığımi hissettiğim bu anda aldığım bu nefesi geri vermezdim. ki öyle oluyordu. bebeğini kaybetmiş bir annenin yürek acısının binde birini hissetmeden bu nefesi vermiyordum. bu acı bile beni bazen yere düşürmeye yetiyordu. minibüse bindim şoförün yüzüne baktım. tekrar tekrar baktım. minibüsünü ben sürmüyordum. buna sevindim mi bilmiyorum. çünkü kaza yapmak, bedenimin bir minibüs gibi yan devrilmesini istiyordum.


eve girdim. annem kahvaltıyı hazırlamıştı. hafif sitemkar, hafif tebessüm ederek anne zamanları karıştırıyorsun akşam akşam ne kahvaltısı dedim. canım sabah kahvaltı yapmadın o yüzden bu gece kahvaltı yapacağız dedi. bir saniye? annem mi? öl.. doğru ya, evet evet bugün ikinciye gülümsedim.


odama girip üstümü değiştirdim. bembeyaz geceliklerimi giymiştim. boy aynama döndüm. üstümde kefen gibi duruyordu. o yüzden en sevdiğim kıyafet bunlardı. gözlerime baktım. gözlerimde " her şeyden bıkmış. yaşamakla ölmeyi nişanlamış birini"
görüyordum.

babam hadi kahvaltıya diye bağırdı. misafirimiz var dedi. kim olduğunu merak etmiyordum. ama içimi bir heyecan kaplamıştı. kapıyı açtım geçen hafta askerde şehit olmuş arkadaşım bize akşam kahvaltısına gelmişti. bu beni çok sevindirdi. sarıldık.
"ölmeyi göze alan bir adam sarılabilir miydi?"bilmiyorum
arkadaşım soğuktu. ben ise yanıyordum.

evet kahvaltı yapmamıştım. öğle arasında da uyumuştum. annecim ne hazırladın diye sordum. önüme büyük bir kapak içerisinde bir şey getirdi. sürpriz dedi. masada ki 5 kişi yemeği görmek için kapağı aynı anda kaldırdık. annem, babam, arkadaşım, ben ve ...

5. kimdi bilmiyorum. onu daha önce görmemiştim.

önümüzde silah şeklinde pastalar vardı. kahvaltı da pasta mı yenirdi? masada ki dört kişi de heyecanlı bir şekilde yiyordu. ben de çok açtım. vişne aroması bana hep güzel gelmiştir. bu yüzden kırmızı olan namlusundan başlamak istedim yemeye. gözlerimi kapattım ve başladım. gözlerimi açtım.
ve kafamı ıslak olan sipere yasladım. yastık gibiydi. bir yunan askerinin leşini almak için her şeyimi verebilirdim ama korkuyordum. cesaretimi topladım. kafamı çıkarttım. bana doğru koşan intihar bombacısını gördüm. yüzü bana çok benziyordu. mimikleri benimkilerin aynısıydı. aldırmadım. bedenimi doğrulttum ve tetiğe bastım. bu sefer silah ateşlenmişti. vişne tadı ağzıma geldi. fazla suluydu. ama tadı güzel ve ıslaktı. müslümün şarkısını duymadım. müdürüm de uyandırmadı. anne çok güzel olmuş. eline sağlık diyebildim. sonra uyudum ve birdaha uyanmadım.

küçükken arkadaşımla bir sürü hikaye yazardık. geçenlerde ise aldatılmak hakkında küçük bir hikaye yazdım. başıma gelmedi ama bi anda aklıma geldi

tamamlanmamış kısa bir hikaye:

yalnızlar, yalnızlık yakışan yerleri en iyi bilenlerdir.
saçları, arkasını dönmüş yılların soldurduğu ak rengine bürünmüş bir beyefendi, önünde acı türk kahvesi, elinde sönmeye direnen sigarasıyla dükkanın önünden geçenlere mi yoksa daha uzaklara mı bakıyor bilinmez küçük yeşil taburede oturuyor. yanındaki masadan onu izlediğimden ve hakkındaki meraklarımdan bihaber.

çok isteyip de bir türlü vakit yaratamadığım eylem

bu kadar troll varken bu başlığın coşması gerekirdi.

reklam olmasın diye link paylaşmaktan korktuğum durum.

sci-fi ve fantasy içerikli yazıyorum. deli gibi yazıyorum. roman da yazdım. bakalım.

burada harcanmak yerine wattpad'de ergen kızlara satılıp zengin olunacak hikayelerdir.

(bkz: otobüste çişin gelmesi) başlığında yazdığım bir hikayeyi paylaştım.

zamanında şöyle bir söz duymuştum:
“herkes bir kitap yazmış olmak ister, ama kimse bir kitap yazıyor olmak istemez.”

ooo bakın ben bir şeyler yapıyorum başlığı, alırım bir dal.

sirkeci'de bir alman lokomotifi

sabah saatleriydi. gün daha yeni başlamış, herkes birer telaş halindeydi. tıklım tıklım
troleybüsler, siftahlarını yapan simitçiler, o simitleri aç gözle bekleyen martılar ve martıları izleyen
vapur yolcuları. ıstanbul’a birkaç ay önce gelmişti refik. sirkeci garında
ufak bir büfe işletiyordu sadece. cibali’de ufak bir apartman dairesinde oturuyordu. aham şaham
denilen bir daire değildi, ama daha iyi bir yere taşınmak için para biriktiriyordu. neticede onun için
buraya gelmişti. daha iyi bir hayat için. şimdiki hayatından memnundu. onun gibi ıstanbul’a yeni
gelen onlarca insan ile tanışıyordu her gün garda. şehire geldiğinde herkese yabancı, her şeyden
uzaktı, ama zaman ile ayak uydurmuş ve birkaç arkadaş edinmişti. her sabah olduğu gibi bu sabah
da çatladıkapı’da otel işleten komşusuyla işe yürüyordu.
-eee osman, ambargo falan diyorlar senin otel batmasın?
-biz neler gördük be abi, bunun da üstesinden gelinir.
-gelinir bak gelinmesine de hanımın işsiz, oğlan da seneye okula başlamayacak mıydı?
-gerekirse başka işe girerim geçindiririm ailemi abi ne yapalım, garsounluk da yaptık temizlik de
yaptık ne gerekirse yine yaparız.
sohbete sessizlik hakim oldu. refik de, osman da gayet iyi biliyordu ki ellerinden gelecek hiçbir
şey yoktu. önlerinde zor zamanlar vardı, ama kimin yoktu ki?
garın önüne geldiklerinde refik dostunu uğurladı ve büfesine doğru yol aldı. birkaç meslektaşını
gördü. evli değildi, onun ailesi gardı. evden kahvaltı etmeden çıkmıştı, gar esnafı olarak
kahvaltılarını her sabah beraber yaparlardı. masaları hazırlıyordu ki çaycı mehmet geldi.
-kolay gelsin refik abi.
-sağolasın yeğenim.
-duydun mu haberleri ambargo uygulanacakmış.
-uygulasınlar bir o eksikti zaten. şuradan iki sandalye kapsana.
bir yandan sohbet edip, bir yandan da sofrayı kuruyordu. mehmet de yardımcı oluyordu.
-başüstüne. ya refik abi ayıp olacak ama soracam diyorum diyorum soramıyorum, senin hanım
nerelerde göremiyoruz hiç?
-görüştüğüm birisi yok ki benim, zaten şunun şurasında istanbul’a geleli kaç ay olmuş bir de
evlenip aile sahibi mi olacağım?
-ya sen de haklısın da hiç manita falan da mı yok?
-ya yürü git işine bak allahını seversen mehmet ya.
-neyse bulursun birisini illa ki.-hiç gerek yok.
-ama deme öyle refik abi, fena mı olur sana da bir manita?
garın diğer esnafları da yavaş yavaş sofraya geliyorlardı.
-selamun aleyküm beyler.
-aleyküm selam usta, gel çay demliyorum arkada birazdan olur.
-ne diyorduk biz? ırfan gelince araya kaynadı.
-sana diyorum refik abi manita diyorum.
-he aynen, dediğim gibi hiç gerek yok ben halimle mutluyum vallahi.
diğer esnaflar da gelmiş, sofra hazırlanmıştı. neredeyse herkes bir şeyler getirmişti. kimi kendi
mutfağından domates, kimi yandaki pastanaden açma poğaça getirmişti. herkes bir şeyler
getiremiyordu ama sofra herkes içindi. ne de olsa onlar bir aileydi.
yemekler yendi, çaylar içildi, sohbetler edildi ve herkes işinin başına döndü. öğlene doğru refik’e
yabancı gelen bir tren gara varmıştı. alışık olduğu, gözünde bolca para ile eş anlama sahip
orientlerden değildi, anahat trenlerinden de değildi. görevlilerden birisine sordu ve öğrendi ki
sinyalizasyonda bir sorun çıkmış ve berlin-atina treni bulgaristan’dan yunanistan’a geçmesi
gerekirken tüm yolcuları ile birlikte ıstanbula gelmiş, sorunlar giderilince birkaç saat içinde tekrar
ayrılacakmış. “atina nere, ıstanbul nere?” diye düşündü bir an kendi kendine refik. sonra aklına
geldi ki bu turistler iyi para getirebilirdi ve ay sonunu görmesine yardımcı olabilirdi belki.
üzümünü ye bağını sorma diye boşuna dememişler sonuçta.
haklıydı da. henüz tren geleli bir saat geçmemişti, ama refik son iki haftanın toplamından daha
fazla bahşiş almıştı.
sarışın, uzun bir kadın büfeye yaklaştı. bir anlığına da olsa refik heyecanlanıverdi. belki de
mehmet haklıydı? yalnızlığını paylaşacak bir dost fena mı olurdu?
sarışın kadın konuştu. yorulmuşa benziyordu. ingilizce konuşuyordu, ve refik tek bir kelime dahi
anlamıyordu. yine de el haraketleri ve mimikler ile iletişim kurarak hanımefendinin bir su bir de
yiyecek bir şeyler istediğini anladı.
-bir çay içer miyiz güzel hanımefendi?
refik’in aklına bile gelmedi karşısındakinin türkçe bilmediği. çaycı mehmet’e seslendi ve çay
getirmesini istedi. o sırada da sordu:
-mehmet, şimdi ben bu hanıma çay ikram edeceğim ama ne diyeceğim yanlış anlamasın?
-ha şöyle sonunda be refik abi. gift desen anlar o ya çok dert etme.
-sağolasın lan bir işe yaradın sonunda koş kap bir çay şimdi!kadın büfenin önündeki masalardan birisinin sandalyesini çekti, çantasını yere koydu ve oturdu.
önemli birisine benziyordu. belki bir iş kadını? belki de bir siyasetçi? aman, refik başına bela
almasın şimdi bir de?
zaman içerisinde başka turistler büfeye uğradı. çay ise hala yoldaydı. bir anons yapıldı ama
ingilizce bilmediği için anlamadı. ya arızanın giderildiği ve trenin harakete geçeceği
anonsuyduysa? refik telaşlanmaya başladı. birkaç dakika sonra kadın da ayağa kalktı. refik’e
dönüp “thank you!” dedi refik bunun ne demek olduğunu, kadının teşekkür ettiğini biliyordu ama
oysa ki çay her an gelecekti. biraz daha oturmasını söylemek istedi. ne diyeceğini bilemedi. neydi
o kelime, mehmet demişti? belki de o işine yarardı. git miydi? ne giti ya, refik kalmasını
istiyordu. hayır, yoksa gef miydi? yok, değildi. nerede kalmıştı o çay? belki anlar diye son çare
seslendi:
-çay ısmarladım gelir şimdi az otursanız?
kadının suratında bir şaşkınlık vardı. neler döndüğü hakkında hiçbir fikri yoktu. yine de borcunu
ödemek için cüzdanına doğru uzandı, ama refik kadının parasını kabul etmedi.
neydi o kelime? hatırlasa, söylese her şey çözülecekti!
kadın yine bir şeyler söyledi ve yoluna devam etti. aniden dönüp tekrardan teşekkür etti ama bu
sefer farklıydı.
-thank you for your sweet gift!
evet! kelime oydu! gift! ama çay daha gelmemişti ki, neyden bahsediyordu acaba? diyecek bir
şey bulamadı, gülümsemekle yetindi. farkında değildi ki aslında kadın sadece saati sormuştu, ve o
ise gidip durduk yere ona yemek ısmarlamıştı.

çok iğrenç ve kısa hikaye bırakayım şöyle :bir adam varmış kitap okuyormuş satırbaşına gelmiş ölmüş.*
evet bu da böyle iğrenç bir kısa hikaye*

çay

tartışmışlardı.
konu hiç değişmiyordu..

kadın odanın içinde ulaşabildiği, gücünün yettiği her şeyi odanın her tarafına tüm kızgınlığı ile savuruyordu. masanın üstündekiler, kitaplıktakiler, televizyon kumandası ve tabii ki dün kendisine alınmış çiçeklerin içinde durduğu vazoyu da unutmamıştı..

adam, kapının sövesine yaslanmış kollarını bedeninde bağlamış bir halde öylece duruyordu.

savuracak bir şeyler bulamadığını fark etti, kadın. odanın ortasında duruyordu. her şey odanın içine dağılmıştı. şiddetli bir tartışmanın izlerini üzerinde taşıyan orada burada bulunan eşyalara baktı tek tek.

adam, kadına doğru hareket etti. kadını ensesinden tuttu. bir köpek yavrusunu kapının önüne koyar gibi evin dış kapısının önüne bıraktı. kapıyı kapattı.

üzerinde pijamalarıyla kala kaldı kadın. saat geçti. merdivenin ilk basamağına oturdu. ayağındaki panduflara baktı. sonra birden ayağa kalktı. kendini buradan götürmesine yardımcı olabilecek bir şeyler var mı diye pijama üstünün ceplerini karıştırdı. telefon, para, evinin anahtarı.. yoktu, tüm çaresizliği ile ilk basamağa tekrar oturdu. dizlerinin üzerine koyduğu kollarına başını dayadı.

kapının açılma sesini duydu. ne kadar zaman geçmişti, hiçbir fikri yoktu.

adam aynı şekilde kadını içeri aldı, ensesinden tutulmuş bir köpek yavrusu gibi.. odanın ortasına bıraktı. mutfağa doğru yöneldi.

kadın göz ucuyla etrafa bakındı. az önce tüm hıncıyla kendisi tarafından odanın orasına burasına dağılmış tüm eşyalar tekrar yerlerindeydiler. tabii ki çiçek de.. köşedeki tekli koltuğa oturdu. ayaklarını yukarı kaldırdı ve başını ellerinin arasına aldı.

adam odaya girdi. bir eliyle servis sehpasına uzandı. “çay yaptım.” dedi.
..
çay henüz her şey bitmedi, demekti.

içmedi kadın.

edit: yazarların kendi yazdığı ,kim bilir belki de yaşanmış olan hikayelerini paylaştığı başlıktı. ama başlık "ah kimselerin vakti yoktu, durup ince şeyleri anlamaya" diyen gülten akın'ı hatırlatıyordu. siz yazın yine de ben okuyorum.

açılışımı kısa zaman önce yazdığım rüyaya ağıt isimli kısa hikayem ile yapıyorum.

karşılaşmalarının üstünden çok da fazla zaman geçmemişti. yollarını kesiştiren irade ona daha büyük sürprizler hazırlıyordu ama celil bu durumun pek de farkında değildi. arzu ile geçirdiği günlerin keyfini çıkarmakla meşguldü. yıllardır hayalini kurduğu mutluluk belki de bu sefer onu bulmuştu. normal zamanda çok da hareketli sayılmayan bir hayatı vardı celil'in. hayatını kitaplarıyla paylaşıyor, arada sokak hayvanlarını beslemeye çıkıyor, sahilde kısa günlük yürüyüşlerini tamamlayıp dışarıda çay bile içmeden evine yollanıyordu. asosyal denilebilecek bir tipti. liseden kalma birkaç yakın arkadaşı ve askerlikten samimi olduğu birkaç tertip dışında düzenli görüştüğü kimi kimsesi yoktu. ailesinden ayrı tek başına kadıköy'de ufak eski bir artı bir dairede yaşıyordu. bu aralar iş arıyordu bir yandan da, babasından kalma parası yavaş yavaş suyunu çekiyordu. eski işinde yaptıklarından memnundu ama etrafındaki insanların dedikoducu, çıkarcı tavırları ve onun alttan alta kuyusunu kazmaları canına tak etmişti. sürüden biri olmayı çocukluğundan beri kabullenemiyordu. sürüden ayrılınca da haliyle kurt kaptı. annesinden gelme bir özellikti idealistliği, ona göre insanlar belli bir ideal üzerine yaşamalıydı. başka insanların haklarına riayet etmeli, onları konfor alanlarına dan dun girmemeliydi. saygı ve sevgi çerçevesinde iş ilişkileri düzenlenmeliydi. ama bizim ülkede işler pek de öyle işlemiyor azizim. aradığın ütopya evrenini bulursan bize de haber ver celil. arkadaşlarının onun ortamlardan(iş, okul, arkadaş çevresi) kopuk hallerine karşı ona böyle takılıyorlardı. sahiden de ütopya benim bu aradığım düzen diye hak da veriyordu onlara ama huylu huyundan vazgeçmez. kafasına yatmadığı noktada ceketini alıp gidiyordu bulunduğu ortamdan. yanında rahat hissedebildiği sınırlı sayıda insan vardı. bunların arasına son zamanlarda gönlünü çiçek bahçesine çeviren arzu da eklenmişti. şans eseri gittiği bir tiyatro oyununda yanındaki koltukta bulmuştu onu celil, sanki yıllar öncesinde orada bırakmıştı da yeniden kavuşmuşlar gibiydi. çoğunlukla sinema, tiyatro yalnız gidilen aktivitelerdi onun için. tevafuk bu ya, arzu da öyle bir kızdı. modadaki oyun atölyesinde gregory gorin'in kundakçı oyununda yolları kesişmişti. oyun sonrası laf lafı açtı ve kendilerini karşılıklı kahve içerken buldular, telefonlar alındı, mesajlaşmalar devam etti. normal celil hızına göre her şey ışık hızında ilerliyordu. bunları asker arkadaşı taner'e anlattığında sen ne ara böyle girişken oldu diye hayretle dinlenmişti. ama olmuştu, belki de yıllardır içinde biriktirdiği duygular önündeki setin aniden çekilmesiyle sel misali akıp onu da beraberinde sürüklüyordu. günlerden bir gün kadıköy boğa'da tekrar buluştular. her ne kadar uzun sayılabilecek- iki ay - bir süredir tanışıyor olsalar da hala birbirlerinin hayatlarının detaylarını tam da bilmiyorlardı. iki gün öncesinde celil rüyasında arzu'yu görmüştü ama bu pek de iç açıcı bir rüya değildi, daha çok kabus denebilirdi. onun fotoğrafını ama çok değişmiş bir şekilde ekranda görüyor ve altında aranan terör sempatizanı olarak haber başlığını okuyordu. kabusunda arzu terör saldırıları düzenleyen bir grubun kadıköy temsilcisiymiş. bunu ona anlatmadı tabi ama seni geçen gün rüyamda gördüm diyerek geçiştirdi. ister istemez rüya olsa da etkilenmişti bu durumdan. davranışlarına sirayet eden bir korku vardı. iki aydır ilk kez doğru dürüst konuşmayıp sadece dinledi celil. ben sana inandım arzu diyordu içinden, sana güvendim. rüyanın etkisinde saçmalıyordu düpedüz, aklı başında adamın rüya ile amel etmesi olur iş değildi ama elinden gelmiyordu aksi. bir rüya uğruna hayatının aşkına tavır mı alacaktı, kafası çok karışmış ne yapacağını bilemez haldeydi. aradan geçen günlerde bu konu aralarında mevzu olmadı belki ama celil hala rüyanın etkisini atlatamamıştı. mevzuyu yakın arkadaşı taner'e açmaya karar verdi, ona anlattıktan sonra alacağı tepkiyi aslında az çok tahmin edebiliyordu. anlatmadan önce rüya tabirlerinde baktığı yorumlar da endişesini bir nebze daha arttırmıştı, olumsuz gelişmelere yoruyordu düpedüz tabirler. taner bu yaptıkların akıl alır değil, bir rüya uğruna sevdiğin kızla arana mesafe koymak olur iş değil dese de pek tesiri olmadı bu lafların celil üzerinde. yoksa rüya bahane miydi, celil zaten bir ilişkiyi doğru dürüst yürütebilecek bir adam değildi de bahanesi bu mu olmuştu. aslında bilinçaltı ona bu oyunu bilerek oynamıştı, sen zaten asosyal, kendi kendine yalnız ölüp gidecek bir adamsın celil, ne işin olur aşkla meşkle. evet beklenen oldu, kafasına yatmayan bu ilişkiden de ceketini alıp gitti celil, ortada mantıklı hiçbir açıklaması olmadan terketti arzu'yu. o gece tekrar rüyasında arzu'yu gördü, bu sefer neler gördüğünü sabah hatırlayamadı. uyandığında taner'in onu on yedi kere aradığını gördü, telefonu gece sessizde kalmıştı. neyin nesi bu ilgi acaba diye düşünerek geri döndü arkadaşına. taner'in sesi boğuk bir o kadar da hüzünlüydü. söylediklerinden sadece birkaç kelimeyi doğru dürüst anlayabildi, arzu , boğanın orası, bomba patlamış, çok üzgünüm celil, başımız sağolsun.

kavuşamayanlar

kim bilir kaç yılı tüketmişti karanlığın içinde debelenerek. beyninin ona oynadığı garip oyunun sonu gelecek mi bilmeden, adımları birbirine karışarak dolanıyordu zihninin dehlizlerinde. hayatından kim bilir kaç bahar geçmişti yaprakları yeşermeden. bir umut ışığı olarak görmüştü çiğdem'i, karanlığın içerisinde okyanus ortasında bir deniz feneri. ellerini uzatıp onu bu kör kuyulardan çıkaracak bir can yoldaşı. onu kaybetmek demek, pusulasız bir gemide okyanusun ortasında hırçın dalgalara karşı gemisini güvenli bir limana yanaştırmak için beyhude çabada olmak demekti. gözü gibi bakmalıydı, gözünden bile sakınmalıydı, ama olmadı. her zamanki beceriksizliği, korkaklığı yine her şeyi eline yüzüne bulaştırması ile sonuçlandı. yeni doğmuş yavru bir kediyi avuçlarının arasında tutar gibi hassas ve narin yaklaşmıştı başlarda ona. sönüp gidecek cılız bir ateşi harlayabilmek için ne gerekiyorsa yaptı. ama sonrası hiç de istediği gibi olmadı.

annesinin başlarda haberi olmamıştı bu ilişkiden. galip'in annesi bu yaşına kadar onu tek başına büyütmüştü, babası o henüz iki yaşındayken öbür dünyaya göçmüştü ve bütün sorumluluk tek başına annesine kalmıştı. bu sebeple galip'in üzerinde annesinin hakkı da etkisi de çoktu. galip kendi başına sorumluluk almayı, hayatını idame ettirmeyi geç öğrendi biraz da bu sebepten. hemen hemen tüm kararlarında baskın bir anne etkisi mevcuttu. çiğdem ile ilişkisinde de durum biraz böyle oldu. raydan çıkmış lokomotifler birbiri üstüne ardı ardına devrildiler. kondüktör hayatının hakimiyetini annesinin ellerine bıraktı ve olanlar oldu. paylaşmak zordur sevgiyi, sevdiğini paylaşmak ise neredeyse imkansız. annesi, onu canından çok seven annesi, paylaşmadı onu. yalnız kalma korkusu mudur yoksa gerçekten içine sinmedi mi de böyle şiddetle karşı çıktı anlayamadı galip. hayatlarına damdam düşercesine girdiğini düşündüğü, zavallı galip'in kalbinin kızıl saçlı goncası anne otoritesine yenik düşüp oyun dışı kaldı. dalından koparmadı belki onu ama, galip'in sulamasına da izin vermedi ve kurumaya bıraktı. şimdi her şey başlagıçtaki haline döndü. galip kendinden habersiz, boş bir sokakta sağa sola seyirterek aşkını arıyor, hiçbir zaman kavuşamayacağı.

minimal bir öykü paylaşayım:

"ona bir şiir yazdım. beğenmedi. kötü bir günündeydi, kabul ediyorum. fakat sonra iyi bir gününde tekrardan okudu yazdığımı, yine beğenmedi. bir şair karısı olmak vardı hayalinde yahut bir şairin umutsuzca sevdiği. hâlbuki bende kumaşı yoktu bu işin. öykücü karısı olmak varmış benim yârimin alnında, 'buna da şükür.' dedi, sayfaları çevirdi."

trenden son anda atlamıştı. özgürlüğünü bu cesurca hamleye borçluydu. biraz daha geç atlasa köprüden aşağıdaki akan nehre uçacak belki de parçasını bile bulamayacaklardı. biraz daha erken yapayım dese inzibatların teftiş anına denk gelecek, yakayı ele verecekti. başarmıştı mustafa, kimselere yakalanmadan firar etmeyi becermişti.

cumhuriyetin ilk yılları. yokluk her yeri esareti altına almış. yıllarca süren savaş sonrası enkaz yerine dönmüş anadolu’da yaşama tutunmaya çalışan mağrur bir millet. elde avuçta ne varsa cepheye gönderen, kendinden önce vatanın istikbalini düşünen fedakar insanların yurdu. savaşlar bitmiş yepyeni filizlenen devletin tohumları atılmıştı. ama uzun seneler süren savaşın yarattığı tahribatın etkileri uzun yıllar atlatılamayacaktı. işte bu yıllarda mustafa ailesini geçindirmek için köyden sürekli şehre gelip gidiyor, orada hayvan pazarında koyun satıyordu. ekip biçtikleri anca kendi karınlarını doyurmaya yetiyordu.

yovanaki, anadolu’daki yunan azınlığın maceraperest bir ferdiydi. hikayesini ilginç kılan ise onun kaçak silah tüccarı olmasından mütevellitti. yovanaki anadolu’daki azınlık çetelerine yıllarca silah temini sağlamıştı. uzun zamandır aranıyordu ve sonunda karaman’da bir batakhanede enselendi. yargılanmak için karaman’dan konya’ya götürülecekti. zabitler ellerini kelepçeleyip trene bindirdiler. boncuk boncuk terliyordu yovanaki. asılması kesindi. zaten bu zamana kadar istim üstünde yaşamıştı sürekli ama hayatının bu kadar erken sonlanacak olması sebebiyle şimdi oturup çocuk gibi ağlamak istiyordu.

mustafa eniştesiyle görüşmek için karaman’a gelmişti. uzun zaman olmuştu görüşmeyeli. hem bir hal hatır sormak hem de biraz borç istemeye gelmişti. hayvanların bir kısmı bu sene hastalıktan telef olmuştu. haliyle satıştan istediği kazancı elde edememişti. kışı çıkarabilmek, erzak yakacak temin edebilmek için biraz borca ihtiyacı vardı. bu sebeple eniştenin kapıyı çaldı, o da sağolsun ikiletmedi. bir yükü sırtından atmışcasına rahatlamış bir biçimde tren garına yollandı.

kompartımana girdiğinde elleri kelepçeli yunanı karşısında buldu. yanında iki zabit, ortalarına suçluyu almış karşısında oturuyorlardı. bir suçluyla aynı ortamı paylaşmak onu huzursuz etmişti. normalde suçlular bir yerden başka bir yere nakledilirken diğer insanlardan izole bir ortamda bulunurlar ama yovanaki’nin işi biraz aceleye gelmişti. yer olmadığından normal yolcular ile aynı kompartımanı paylaşıyordu. tren kalktı, karşılıklı yolculardan biri mutlu, huzurlu diğeri bedbaht, rahatsız bir ruh haliyle yolculuklarına başladılar. trenin kalkışından on beş dakika sonra zabitlerden biri hava alma bahanesiyle suçluyu arkadaşına emanet edip koridora çıktı. kapıya doğru yönelip bir sigara tellendirmeye başladı.

bu sırada diğer zabit inceden inceye mustafa’yı süzüyordu. sanki bir mevzu olsa uzun uzadıya konuşacak gibiydi ama üşeniyordu. yola çıkalı bir saat olmuştu ama diğer zabitten eser yoktu. paketi içse bitirirdi, nerede kiminle muhabbet ediyor diye hayıflandı suçlunun başını bekleyen. işin kötüsü tuvalet ihtiyacı hasıl olmuştu, zaten on beş dakikadır tutuyordu. elleri kelepçeli diyerek bir aklından geçirdi mahkumu yalnız bırakmayı. sonra tekrardan bakışları mustafa’nın üzerinde gezinmeye başladı. birader ben beş dakika hacet giderip gelene kadar bu yonana göz kulak olun mu diye sordu artık sonunda. dayanacak gücü kalmamıştı çünkü. içinden bir ses hayır mı desem başıma mesuliyet almasam diye bir ses geldi gitti mustafa’nın. neyse kısa sürer diyerek mahcup bir ifadeyle kabul etti.

zabit kompartımandan ayrılır ayrılmaz yovanaki girdi söze. nerelisin, kimlerdensin muhabbetinden sonra beni suçsuz yere asacaklar diye palavradan ağlamaya başladı. ben normalde aksi bir iş yapmadım, ortağım bana kazık attı, suç benim üstüme kaldı o kaçtı diyerek mustafa’nın kanına girmeye çalıştı. gel kardeş, sen bana yardım et, ben de sana yüklü yardım ederim kurtulunca dedi. şu an için ihtiyacı olmasa da – enişte sağolsun – zor günler ardı arkasına geliyordu. suçsuzluk durumuna inanır gibi oldu bir ara bizimkisi. bu zamanda ne hikayeler duyuyorlardı, yargısız infaz olmasın isterdi. zabit gelmeden trenden atlarız diyerek işlemeye devam ediyordu karşısındakini yovanaki. koridorda o sırada devriye gezen inzibatlardan biri aniden odaya daldı. her ikisi de dut yemiş bülbül gibi sustular aniden. neyse ki uzun durmadan diğer kompartımanlara göz ucuyla baka baka uzaklaştı inzibat. yovanaki son çare belindeki keseyi gösterdi göz ucuyla. bak buradaki altınları bölüşürüz. en son dayanamadı mustafa, sen benim başımı belaya mı sokacan birader durduk yere diyerek yakasından tutup silkeledi yunanı. sonunda heladan dönmeyi başaran zabit o anda kapıdan girdi. ikisini o halde görünce ne bu hal ne oluyor diyerek hiddetlendi. yovanaki direkt kıvrak bir biçimde söze girdi, bu herif beni kaçmaya ayartıyordu, karşılığında da altın kesemi istedi. mustafa neye uğradığını şaşırdı, nutku tutulmuştu. hayır, yok öyle bir durum demeye kalmadan zabitin sorgusu başladı. birader biz sana adam emanet ediyoruz ayırt diye mi diye öfkeli bir şekilde bağırdı. vatan haini misin sen kaçakçıyla bir oluyorsun.

mustafa ne yapacağını ne diyeceğini bilemedi, ter bastı bir anda her yanını, soğuk soğuk terledi. bir anda suçsuzken suçlu duruma düşmüştü, hem de gerçek suçlunun sözüyle. aniden yerinden fırladı. kompartımandan çıkıp kapıya doğru koştu can havliyle ve bir hamleyle açıp aşağı atladı. bizim suçsuz suçlumuz mustafa başarmıştı, firar etmeyi becermişti.

kafa yazarların, kafa hikayelerini barındıran bir başlık olması dileğiyle...


jetonum bitmese geri dönüp son bir şey daha söylemek için tekrar arardım, uzun zamandır parasızdım ama bir şekilde karnım doyuyor çöplerden çıkardıklarım onlarca kediyle birlikte ziyafet çekmemize yetiyordu. 5 aydır sokaklardayım daha önce nerdeydim hatırlamıyorum aslında ben hayatımın sadece son 5 ayını hatırlıyorum sokakta uyandım kar yağıyordu ama sıcaktı dizlerimi karnıma çekmiş ayaklarıma sarılmıştım üşüdüğümden değil sanki anne karnındaydım. önceden neredeydim kimdim bilmiyorum hatırladığım tek şey sokakta uyandığım belkide ben önceden yoktum bir anneden doğmadım, bir anda bu sokakta belirdim. belki tanrı beni kedilerle birlikte çöpleri karıştırayım diye bi anda bu şekilde yarattı buraya bıraktı beni.

iyi ama konuşmayı düşünmeyi bunca şeyi nerden öğrendim belliki önceden de vardım. hafızamı kaybetmişsem falan belki ondan biliyorum konuşmayı, belkide tanrı full paket program yarattı beni. bilmiyorum, tek bildiğim sokakta uyandığım. 5 aydır burayı terketmedim nereye gideceğimi bilmiyorum esasında korkuyorum, bu sokak doğurmuş sanki beni, ilk bu çöp kutusundan emzirmişim, kediler kardeşlerimmiş, sokaktaki tabelalar gelip geçen binlerce insan hepsi bir evin içindeki eşyalar gibi. kokuyorum diye kimse benimle konuşmaz, bazen öylece kaldırımın kenarında oturmuşken önüme bozukluk paralar atarlar. bir sürü topladım ama hiç bir zaman bişey satın almadım. bir türlü bir şeye ihtiyacım olmadı. 5 aydır hiç bir şey istemedi canım. ayakkabısızlığa öyle alıştım ki asfaltı kaldırımı hissetmek çok hoşuma gidiyor. daha önce hiç ayakkabım oldu mu acaba. hiç bir şeye ihtiyacım olmadı taa ki o güne kadar.

ben henüz 3 aylıkken -sokak yaşımdan bahsediyorum- çöpten topladıklarımla sokağın güneşli köşesinde kahvaltı yaparken gazete kağıdında bir resim gördüm bana çok benzeyen traşlı giyimli bir adam altında da ünlü oyuncu 3 aydır kayıp yazıyordu. hayatım altüst oldu o an bu lavuk ben miyim acaba diye sıkıntıya düştüm. parkeden araçlardan kendi suratıma bakıp bu ben değilimdir diye defalarca baktım burnumun kenarında ve sol yanağımda iki ben var resimdeki lavuğunkilerde aynı yerde gülüşümde aynı delirecektim neredeyse.

bütün dünyam yerle bir olmuştu, artık sokakta çöpten bulduğum bereyi ve gözlüğü takmaya başladım ya biri beni tanırda polise ihbar ederse diye korkuyordum. ben sokakta doğduğuma daha doğrusu belirdiğime inanıyordum öyle huzurluydumki anne karnında gibiydim çöplük bana her şeyi veriyordu hergün başka bir süprizle doluyordu hiç bir ihtiyacım yoktu onlarca kedim vardı hiç bir sorunum yoktu üstelik tanrı beni bir anda böylece yaratıp bu sokağa göndermişti bana bir çöplük vermişti herşeyim tastamamdı. şimdi bir anda karşıma çıkan bu resim bu ben kılıklı adam...

iki ay boyunca çok sıkıntı çektim yüzümü insanlardan gizleyerek yaşadım daha sonra dayanamadım gazetedeki numarayı aramak istedim. eğer o adam gerçekten bensem şuan beni arayan bir ailem olabilir diye düşündüm. yaşadığımı bilmelerimi gerek yoksa öldüğümü düşünmeleri daha mı iyi bilemedim. büfeden jeton alıp sokaktaki ankesörlü telefondan numarayı çevirdim.

-sabah gazetesi ihbar hattı.

-alo.

-buyrun beyefendi.

-kaybolan ünlü oyuncu için aramıştım.

-ferit utku mu?

-evet onun için.

-evet anlatın dinliyorum bir bilginiz var mı onun hakkında?

-önce sormak istediğim bazı şeyler var.

-tabi buyrun.

-bu adamın bir ailesi var mıydı?

-bildiğim kadarıyla bir sevgilisi var sadece evli değildi.

-peki adamı seviyor muydu o kadın.

-nasıl anlamadım.

-adamı seviyor muydu?

-beyfendi lütfen beni oyalamayın bi bilginiz yoksa lütfen meşgul etmeyin bizimde işimiz gücümüz var yüzlerce gereksiz ihbar alıyoruz yormayın bizi lütfen bir bilginiz var mı kayıp şahısla ilgili?

-....

telefonu kapattığımda nasıl rahatladığımı anlatamam çocuğum yok karım yok. sadece sevgili, sevgili dediğin nedir ki çoktan beni unutup başkasını bulmuştur bile zaten artık ben bambaşka biriyim evim sokak adım hiç kimse. burda belirdim ben, tanrı beni bu sokağa gönderdi burda varoldum ben.

jetonum bitmese dönüp son bir şey daha söylemek için tekrar arardım, uzun zamandır parasızdım ama bir şekilde karnım doyuyor.

geçmek bilmeyen bir mide bulantısı. kaçmak istedikleri dönüp dolaşıp midesinde düğümleniyor ve bir anda ağzından dışarı doğru hücum etmeye başlıyor. senelerin birikimi mi yoksa şu son birkaç lanet ayın acısı mı çıkıyor bünyesinde bilemiyordu samet. tek bildiği kusmamak için kendisini zor tutabildiğiydi.

balıkesir ona iyi gelir diyerek çıkmıştı yola. sessiz sakin, gürültü patırtıdan uzak, kendine daha fazla zaman ayırabileceği huzurlu bir yuva. işler istediği gibi gitmedi tabi. öyle olsaydı şu an midesi ağzında, hayattan pek de bir beklentisi kalmamış bir şekilde geziyor olmazdı. iyi günde yanında olanlar yokuş aşağı giderken çarpıp düşürmesin diye yanından yöresinden çekilmişlerdi. mazallah yokuş aşağı beraberinde sürükler, kendi dipsiz çukuruna çeker. neme lazım, bırakın kendi haline.

bundan bir yıl öncesine git, ondan iyisi yok. mesai ile geçen geceler, soluksuz çalışmalar meyvesini vermiş, performansı amirlerince takdir edilmişti. samet’in başlardaki çekingen, içine kapanık geçirdiği günler de yerini daha canlı olduğu, etrafındakilerle daha çok şey paylaştığı güzel günler almıştı. yaşadığı yere de yavaş yavaş alışıyordu. bir dönem istanbul’u bile aramaz olmuştu. ilerleyen zamanlarda buradan kurtulmak için olmadık hallere düşeceği aklının ucundan bile geçmezdi.

taner bey, samet’in patronu, onu bu iş için özellikle seçmişti. hikayesi mi etkiledi yoksa kendi gençliğinden izler mi görüyordu onda bilinmez ama özel ilgileniyordu çalışanıyla. gelişimi için elinden geleni yapıyordu. bu durum samet’le benzer pozisyonda olan diğer çalışanlarda biraz çekememezlik yaratıyordu tabi. onun ayrıcalıklı olduğunu düşündüklerinden şimdiden mesafe koymaya başlamışlardı. ne kötü duygudur kıskançlık, insanın sağlıklı düşünmesine engel olduğu gibi yersiz, mesnetsiz hükümler verdirerek karşıdakine hiç haketmediği muameleyi göstermeye kadar giden tehlikeli bir yol. gözüne perde iner kıskananın, artık karşıdakini olduğu gibi görmeyi bırakır, kırık bir aynada sadece yamuk bir aksi gözlerinin önünde kalır. şekilsiz, her parçasında orantısız bir görüntü.

yükseliş devrinden sonra gelen duraklama devrini samet’in aldığı performans ödülü başlatmıştı. uykusuz gecelerin, sabahtan akşama eşek gibi çalışmanın karşılığı iki aylık maaş ikramiyesi aldı. bunun duyulması da hiç hayrına olmadı. yavaş yavaş kuyu kazılmaya başlıyordu. önce bahar attı ilk taşı, en günahsız olan o değildi ama hiç şüphesiz en cüretkar olan oydu. samet’in iki aydır çalışıp çabalayarak sona getirdiği projeyi baltalayarak başladı işe. kendi sorumluluğunda olan bölümleri doğru dürüst tamamlamadığı gibi ısrarla samet’in hata yaptığını taner bey’e dikte etmeye çalışıyor, bu konuyla ilgili daha nice olmadık ithamda bulunuyordu.

normal zamanda başı çok kalabalık olan, toplantıdan toplantıya koşan taner bey’i punduna getirmek bahar gibi tecrübeli bir spekülatör için çok da zor olmayacaktı. ekip lideri teoman da samet’e geldiği günden beri amiyane tabirle ayar oluyordu. teoman’ın da desteğini alarak samet’in gözbebeği projesini karaçalan bir rapor hazırladılar. başlarda onlara şüpheyle yaklaşan taner bey teoman’ın tecrübesibe güvenerek projenin baştan gözden geçirilmesini, bu sürede de tecrübesiz olan samet’i desteklemelerini, teoman’ın ona bir yerde abilik yapmasını rica etti. yusuf’u kuyuya atan abilerdendi teoman. bu fırsatı sektirmedi tabi. taner bey’in yol vermesiyle samet’in tepesine zebellah gibi çöktü. bahar’ın da keyfine diyecek yoktu, rakibini ilk rauntlarda alt edemediyse de bu son raunt oldukça iyi iş çıkarmış nakavta ramak kalmıştı. bu projede onlarca saat emeği olan, ince ince işleyerek son noktaya gelen samet için baştan başlamak işkencelerin en büyüğüydü. hele ki olmayan hatayı bulmaya çalışmak iğneyle kuyu kazmaktan farksızdı ama nafile. karar ani ve mantıksız olsa da -doğru dürüst değerlendirme olmadan- verilmişti bir kere.

samet istemeye istemeye de olsa projeyi baştan gözden geçirmeye başladı. teoman efendi patron edasıyla tepesinde, bahar cadısı ise yanı başında onun emeğini iç etmek için ellerinden gelen bütün çabayı sergiliyorlardı. teoman proje yönetim metodolojisini sanki samet’e ilkokulda okuma yazmayı öğretirmişçesine anlatıyor da anlatıyor, senin bu yaptığın iş özensiz, profesyonellikten uzak bir acemi işi diyerek kılıcı çekip boğazına dayıyordu. samet’in sabrı yavaş yavaş tükeniyordu, bu seanslar tam bir hafta sürdü. geceleri teoman’ın gelmişinden giriyor bahar’ın geçmişinden çıkıyordu. her gece ölmüşlerine rahmet okutan bu iki dingilin de keyfine diyecek yoktu. bizim çocuğu sonunda canından bezdirmeyi başarmışlardı.

yavaş yavaş yaptığı işten soğuyan samet’in asıl sıkıntılarından biri de komşuları oldu. biri köpek besler gürültüsüyle, pisiyle uğraştırır, biri öğrenci arkadaşlarıyla partiler sabaha kadar ortalığı inletir, yeni evlisinin kavgası eksik olmaz, dört bir yandan kuşatılmıştı. bulabildiği tek düzgün bekar evinin de böyle saçma yönleri vardı işte. geceleri gürültü patırtıdan doğru dürüst uyuyamadığından işe de berbat bir biçimde gidiyordu. belki kısa süreli bir durum olsa idare ederdi ama bu manyakların duracağı yoktu. biri bitse diğeri başlıyordu. ev sahibi ile konuşmak da bir halta yaramamıştı. bir iki uyarsa da herifi sallayan yoktu. zaten bekar adama anca böyle ev verilir tükürdüğümün yerinde diye içinden saydırdı samet. yapacak bir şey yoktu.

teoman bahar ikilisinin attığı kurşunlar hedefi bulmuştu, samet yavaş yavaş kan kaybediyordu. nihayete erdirdiği proje ellerinden kayıp gitti. evdeki dengesiz durumlar da modunu düşürdüğünden çok da direnebilecek hali yoktu. taner bey ile konuşup projenin koordinatörlüğünden çekilmek istediğini iletti. beceremediğini, daha tecrübeli birinin işi yürütmesinin daha doğru olacağını ekledi ve kendini bir şekilde azlettirdi. taner bey teoman’ın kendisini bir gece öncesinden işlediğini, samet hakkında onu dolduruşa getirdiğini paylaşsaydı, oğlum bu işte senin iki aylık emeğin var, kolay mı öyle pes etmek, sen başardın aslında onlar işin içine etti deseydi bir şey değişir miydi bilinmez ama bu herif o kalıbın adamı olmayı beceremedi. tamam samet, sana bundan sonraki iş hayatında başarılar dileriz, bundan sonrası için seninle bu şartlar altında ilerlememiz mümkün değil diyerek vazifesini layıkıyla yerine getirdi.

bizim çocuğun talihinde hiçbir başarı cezasız kalmaz sözünün gerçekliğini ispatlayan bir hikayede mağdur rolünü oynamak varmış. ne diyelim, nasipten öteye yol yok.