ben ben ben, köşe yastığı, o benim işte. son bir yıldır olumsuzluklar, terslikler, zorluklar gırla gidiyor ki bilen bilir ben rutin hayatın köpeğiyimdir. çok severim, bayılırım monoton hayata. geçen perşembe iftar yemeğinde hiç keyif almadım - çünkü başka yerde olmayı yeğlerdim - azıcık da belli etmiş olabilirim. vay sen misin yediğin yemeği beğenmeyen, ertesi sabah uyandım, hazırlandım, işe gideceğim, bir baktım cüzdanım kayıp.
yahu zaten her şey zor. yeni taşındım, bir daha taşındım, yeni iş, yeni ortam, beni geç çocukların uyumu, maddi sıkıntılar hep var zaten, para asla yetmiyor, park yeri bulmak bile üç tur atmayı gerektiriyor. velhasıl kelam her şey beni alabildiğine zorluyor. çok kolay şeyler devasa hale geliyor son bir yıldır.
hah işte tüm bunların üstüne bir de cüzdanı kaybetmişim. kimliği geçen hafta değiştirdim zaten. sadece benimki değil, kızlarımınkiler, kredi kartları, fotoğraflar, gerekli kartlar, kayıtlar... hepsi cüzdanımdaydı. haftaya şehir dışına ve yurt dışına çıkmam lazım. zaman da yok toparlamaya. cuma günü saat 4 e kadar çektiğimi bir ben bilirim. yaradan rabbim dedi ki sen kıymet bilmedin, al sana bombe. tam bir eşşeğini kaybedip bulma vakası. haberiyle birlikte cüzdanım geldi. salak kafam, çantaya değil sandalyenin üstüne koymuşum cüzdanı, orada da bırakıp gitmişim. neyse işte. hayattan keyif alın, kıymetini bilin. sonra insan durup dururken çok fena oluyor ya.
devamını gör...