cafede yalnız başına oturan insan

genelde benimdir.
giyinişe göre gizem de katabilir ancak o bende yok.
genelde "hiç kimsesi yok herhalde ya zavallı" izlenimi veriyorum.

yalnız don juan de marco tripleri. genelde tekinsiz bir aura oluşturur bir de uğursuz gözlerle sağa sola bakıyorsa.

güzeldir, kendi halinde takılır. denk geldiğimde vay bee kimseye ihtiyacı yok mekanda oturmak için dediğim.
arada kendimde yaparım. iyi geliyor kendi kendine takılıp kendini dinlemek. bir kitap birde kahve oldu mu tadından yenmez.

saatlerce kafede tek başıma oturup kitap okumusluğum, kendime kahve ısmarlamışlığım var. pandemi olmasa yine yapardım.

yalnız başına da vakit geçirebilirmiş diye düşündüren insan. kimseyi zararı olmayan kendi halinde biri.

genelde ben, elime bir eskiz defterimi alıp bir şeyler çizerim yanına da bir çay isterim ohh..

kafasını telefonundan kaldırmayıp arada kahvesini, çayını yudumlayan sonra epey geç olduğunu farkedip usulca hesabı ödeyip cafeden ayrılan insandır.

cafede yalnız başına oturmak yerine parklara gitmeyi seçmesi gereken insan ben öyle yapıyorum

benim bu. genelde kitap okuyup insanları izlemek için giderim. arkadaşlarımla vakit geçirmek güzel ama tek başına olmak gibisi de yok.

uzunca bir süre gayet normal olduğunu düşündüğüm ve benim de sıklıkla gerçekleştirdiğim bir eylemin içerisindeki canlıdır. bu durumun pek çok kişi tarafından "garip" yahut tercih edilmeyecek bir şey olduğunu öğrendiğimde çok şaşırmıştım. neden bir yerde oturmak, bir şeyler içmek yahut yemek için mutlaka bir başka insan gereksin ki? bunu hiç anlayamadım. yalnız başına olmak fikri neden bu kadar "sıradışı" olarak görünüyor insanlara, bunu ciddi anlamda düşündüm ve bulamadım. herkes yalnızlığını çok sevsin yahut bunu bir ihtiyaç olarak hissetsin demiyorum tabi. bazı insanlar başkalarıyla olmaktan çok hoşlanabilir, yapı gereği dışadönük olabilir yahut sosyallikten beslenebilir. son derece doğal bu. fakat yalnız başına olmak da en az onun kadar normal değil mi? yahut ben mi fazla içselleştirdim bu durumu, bilemiyorum. bir gün bir arkadaşım: "ben tek başına yemek yiyen birini görünce çok üzülürüm, kimsesi yokmuş gibi gelir" dediğinde hayretler içinde kalmıştım. "ben asla tek başına yemeğe, cafeye filan gidemem, utanırım" demişti, aklım almamıştı. pek çok kişi için garip yahut acınası göründüğümü düşünmemiştim hiç. öyleymiş. ben ona şaşırmıştım bu yaşına kadar hiç tek başına sinemaya gitmediği için, o bana şaşırmıştı bunu defalarca kez yaptığım için. sonra etrafımı gözlemledim ve fark ettim ki gerçekten de insanların büyük çoğunluğu yalnız başlarına bir şeyler yapmıyorlarmış. çok acayip. yalnızlığa, biraz kendiyle kalmaya nasıl ihtiyaç duymaz bu insanlar, nasıl hiç yorulmazlar birileriyle olmaktan diye düşündüm ara ara. (bazı çıkarımlarım da var ama o başka bahis tabi.) ben bunları düşünürken bir "cafede yalnız başına oturan insan" olduğum için muhtemelen etraftaki pek çok kişi benim için üzülüyordu :)

romantik bakmazsak arkadaşını bekliyordur.

keyfinin kahyası biridir. kendisiyle vakit geçirmenin zevkini yaşar. (bkz: ben)

kendini seviyodur kendine değer veriyordur.. başkasına söylediğinde çoğunlukla olan mazeretlerinden sıkılmıştır.. yadaa neden bi kalıba sokuyoruz ki canı sıkılmıştır tek başına kalmak istemiştir ve gitmiştir..

gözlemci bir bakış açısı hakim olur o an mesela yan masada biri boşanma konuşması yapar ve sen öylece dinlersin

utandigim ve çekindiğim bir durumdur. kendi başına oturmaktan değil de etraftakilerin "ay kıyamam ya yalnız kalmis" bakışlarından dolayı. ya da biriyle karşılaştığımda "napıyorsun be tek başına delirdin mi demeleri". yalnızım ya istediğimi yaparım da diyemiyorsun. öyle de kalakalmış bir durum.

yanına yaklaşıp birer drink içebilir miyiz diyebilirsiniz. tabii cevap olarak sizinle su bile içmek istemediğini söyleyebilir ki bu çok üzünçlü olur. *

en güzelini yapar. hele yanından şöyle keyifli keyifli okuyacağı bir kitap varsa tadından yenmez

normaldir aslında ama pek garip görünür dışarıdan

geleni geçeni izlerken hipnoz olduğunuz bir eylem. benim bu