sözlük yazarlarının en sevdiği roman

sözlük yazarlarının en sevdiği romandır.
(bkz: suç ve ceza)

emily bronte - uğultulu tepeler

çalıkuşu. (bkz: ben gülbeşekeri sevdim de)

kayıp zamanın izinde- marcel proust

genel olarak roman okumaktan hoşlanmam.
sayfalarca süren betimlemeler kafa yoruyor.

açın bi felsefe, psikoloji ya da akademik yayın bakın nasıl akıyor.*

türkçe eserlerden en sevdiğim (bkz: dokuzuncu hariciye koğuşu)

(bkz: sana soyundum)
(bkz: sylvia day)

(bkz: genç werther'in acıları)
(bkz: goethe)

en sevdiği roman sorusu yanlış ancak 'kayıp zamanın izinde' en iyi romandır, okuyana bir hayat yaşatır.

(bkz: saatleri ayarlama enstitüsü)
kendisini başka bir favorim olan puslu kıtalar atlas’ını ararken bulmam,yanlışlıkla almam , sonrasında da yıllar önce yaptığım bir “okunacaklar liste”mde olduğunu fark etmem sebebi ile kaderimmiş gibi hissettirmiştir.
güzel kitaptır,okuyun bir kere.

"tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan; bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor."

budala. tam beni özetliyor prens mişkin. elinde bir sürü seçenek varken hiç birini seçememek.

simuzer.

sahilde kafka.

ask ve gurur.
defalarca okudum, filmini ve dizisini de defalarca izledim. bence muhtesem.

suat derviş romanlarının hepsi sanırım. çünkü karakterleri ince, duygulu ve akıllı kadınlardı. bazıları belki şanssız belki çaresizdi. ama hepsinin amacı şu yaşamlarına sahip çıkmak, en saf ve duru halleriyle bir parça mutluluğu yaşamaktı.

birbaşka vazgeçilmez ve eşsiz isim ise karamazov kardeşler. ve ivan karamazov içindeki gerçekçiliğin ve duyguyu da tanıyan halinle yazılmış en güzel karakterlerden birisin sen.

gecenin sonuna yolculuk, celine.

dostoyevski'den budala. yazılmış en büyük trajedilerden birisidir benim için. içerisinde yer alan aşk, ölüm, hastalık duygularını adeta size yaşatır. ölümsüz karakterler kazandırmıştır edebiyat dünyasına. hatta insanlık tarihine. her bir karakteri aslında eşsizdir denebilir. her biri hakkında sayfalarca yazı yazılabilir. çünkü hepsi gerçektir.
hayatta gördüğümüz ama görmek istemediğimiz kimseler gibi.

kitapla birlikte sahip olduğum bir kanı da güçlenmişti. iyi-kötü, güzel-çirkin, haklı-haksız, mutlu-mutsuz vb. şeylere inanmayan ben, bu kitapla birlikte daha da inanmaz oldu. ayrıca altmetni çok güçlü bir kere. yüzeysel okunduğunda da herkes trajediden pay alır kendisine. fakat o kadar derinlikli bir eser ki anlatmaya değer bir insan değilim ben. fakat mışkin ile nastasya halen aramızda. rogojin ve ippolit de öyle. ve adını saymadığım diğerleri. her biri aramızdalar. yeni dünyanın bu korkutucu manzarası altında eziliyorlar. konuşamıyorlar, dahası susamıyorlar da. ya da ölmek istiyorlar da ölemiyorlar. kimisi budala, kimisi bir katil. ama hepsi özünde yaşıyorlar.

umarım gün gelir de kendimde bu kitap hakkında gerçekten yazma potansiyeli görebilirim.