siyaset

yalanın en normal hali, halk arasında tepki çekmemesi için uydurulmuş kılıf. bir de bilimi vardır bu meretin. ne gereği varsa...

türkiye'de yaşayan herkesin çok iyi anladığı, bildiği ve fikri olduğu hede.
iyi de adama sormazlar mı madem herkes bu kadar iyi anlıyor bu zıkkımı, o zaman bu berbat yöneten iktidar neden başımız da?

en çok okumak istediğim üniversite bölümü ancak türkiye'de siyaset okuyarak siyasetçi olunmuyor

ne zaman konusu açılsa sonunun kavgaya gittiği ancak ona rağmen en az iki kişinin bir araya gelmesiyle bir şekilde açılan sohbet konusudur.

herkesle siyaset yapılmaz.
herkesin her şey hakkında fikri var, konu siyaset olunca hele çoşuyor milletimiz, birde karşıt görüşteyseniz sizi kendilerine çekmek için denmedik şey kalmıyor ve sonunda kesin bir tartışma çıkıyor.

bu konuyla ilgili genellikle herkesin bir fikri olur ve herkes kendi fikrinin doğru olduğunu düşünür. bazıları karşı tarafın görüşünü anlayışla karşılamayıp fikrini değiştirmeye yönelik bir sürü yol denerler.

mevzu bahis olduğunda tüm ortamı mahveden, aile bireylerini birbirine düşman edebilecek kadar şiddetli, insandaki fanatizm damarını şaha kaldıran, çoğu zaman tartışmanın manasız olduğu, devlet işlerini düzenleme ve yürütme anlayışı.

her zaman tükürülmeyi hak eden zımbırtı

herkesin twitter'da görüşünü belirttiği için yaptığını sandığı şeye siyaset denir.
ülkemizde maalesef durum budur. ayrıca o kadar kaba bir dille yapılır ki nefret ve kin söyleminden başka bir şey çağrıştırmaz insana.
ve ben de kalkıp bu dönemde siyaset okuyorumdur...

maalesef berbat bir şeydir. bir fikre tam anlamıyla bağlanmak saçmalıktır. daha önce hayatımda hiç bir insanın vay be dostum harbiden mantıklı konuştun beni ikna ettin bende artık şu partiliyim dediğini duymadım. iki kişi iki ayrı siyasi görüşü destekliyorsa neden diyalog kuruyorlar anlaşamayacaklar ki . çok saçma .

karakterli insanların nefret edeceği.
uzak durmak isteyeceği.
ama en çokta karakterli insanların içinde bulunması gereken oluşum.

insanlığın çoğunluğunun aptallardan oluştuğunun kanıtıdır siyaset.

en alakasız konu konuşulduğunda dahi nasıl oluyor da oraya geliyor dediğimiz konu.

utanmanın yer almadığı, zekice kurgulanması gereken, ülkemizde tezahürleriyle uygulayanlarının sık sık hafıza kaybına uğradığı, laf cambazlığıyla idare edilen bilim dalıdır.

genç kesimde genellikle iibf'de iktisat öğrenimi gören, kulüp çalışması yürüten kişilerin özel olarak ilgisi olduğunu düşündüğümdür.

(bkz: kandırıldık)

son dönemde dünyanın beceremediği, olması gerektiği gibi yapamadığı, meseleyi salt belli bir grubun egemenliği üzerine kurgulayan çakma siyasetçilerin hakim olduğu bir dal, yönetime çıkan yol siyaset.
daha dün fransada halkın sokaklara döküldüğü haberi vardı.
sebep, polis yetkilerinin arttırılmasına dair kabul edilen kanun.
abd'de herşey ortada, despot bir adam gidiyor, bir başka psikopat geliyor, örnekleri çoğaltmak, daha yakınlara gelmek mümkün.

son dönem yöneticileri siyaseti halk için değil, kendileri ve yakın çevreleri için yaptıkça, bu kuruma ( ki bence kurum murum değil siyaset, öyle tanımlandığı için o kelimeyi kullandım) olan güven hiçbir zaman belirli bir seviyenin üstüne çıkamayacaktır ...

fırıldaklık sanatı.

arapça at gütmek, at eğitmek manasına gelir, "s-y-s" fiil kökünden türemiştir. seyis kelimesi de aynı kökten türemiştir. yunanca kökenli "politika" ile aynı anlamlı kabul edilir ancak bu pek de doğru değildir. sadece biz öyle kabul ediyoruz. çünkü siyaset, kelimenin kökeni itibarıyla insanları, reayayı yönetmek, gütmek gibi pek de hoş bir manaya gelirken "polis", yani kent kelimesinden türetilen politika, "şehir, ülke yönetimi" gibi bir anlama geliyor.

işin özü; doğuda siyaset, batıda politika yapılır.

bugün birbirine söven adamların yarın kardeş olduğu, bugün kardeş olan adamların yarın birbirine sövdüğü acayip saçma sapan bir şey.

siyasi liderler şah, partizanların piyon olduğu, kazananın olmadığı aksine insanları kutuplaştıran, vatana faydasından çok zararı dokunan kirli bir oyun.

bertrand russell sorgulayan denemeler kitabında şöyle diyor:

--- alıntı ---
düşmanımızın elimizden alınmasından hoşlanmıyoruz; acı çektiğimiz zaman nefret edecek birilerini arıyoruz. acıları akılsızlığımız yüzünden çektiğimizi düşünmek bile çok düş kırıcı, fakat insanlığı bir bütün olarak aldığımızda gerçek bu. bu nedenle de, hiçbir siyasi parti nefret dışında bir itici güce sahip olamıyor; suçlayacak birilerinin olması gerekiyor. eğer falancanın kötülüğü acılarımızın tek nedeni ise onu cezalandıralım, mutlu oluruz.
--- alıntı ---

siyaset neredeyse bütün ülkelerde nefret üzerinden, düşmanca bir tutumla yapılıyor. sürekli mutsuzluk, karamsarlık. ütopik bir emel ama keşke her toplum sorgulamayı, her siyasetçi de sorgulayan beyinlere sözleriyle değil, yaptığı işlerle hitap etmeyi öğrense.

(bkz: siyaset meydanı)