modern insan hastalığı. çevrenizde ne kadar insan olursa olsun kendinizi yalnız hissedersiniz. hatta o yalnızlık içinde diğerlerinden uzaklaşarak yalnızlığınızdan kurtulacakmış gibi saçma düşüncelere sahip olabilirsiniz.
bir sürü insan var yanından geçip giden ya da dost diye yıllarca yanında kalan ama insanın içinde bir yerlerde bir boşluk var ya oraya kendinden başka kimse giremiyor sanki. bazen bağırıyor o kendi içindeki boşluktan yankısını bile kendi duyuyor sadece. bu yuzden herkesin kendini prangaladigi bir yalnızlığının var olduğunu düşünüyorum. ıstediği kadar çevresi,makamı,parası,başarısı olsun gun sonunda kala kala bir kendi bir kendi içindeki sesler kalır. yasasin o zaman kendimi asla yalnız bırakmayan seslerim.
güzeldir. gerçek hayatı öğretir. insan o anlarda hayatla yüzleşiyor ve büyüyor.
bazen çok kalabalık bir yerde sabit durup insanları izlemek lazım. kulaklığınızda da sahici bir müzik olursa o anın anlamı daha güzel yaşanır. insanlara, kalabalığa, hengameye bakıp aslında hayat içinde ne kadar da küçük kaldığımızı hissedebilmeye gerçekten ihtiyacımız var. dünyanın kendi ekseni etrafında döndüğünü sananların sayısı bir hayli çoğaldı çünkü.