kafa sözlük yazarlarının hissettikleri

yarına uyanmak için sebebi olmayanlardanım..
bu yüzden her gece ana babamın gece kuşu mahlası taktığı bir evladıyım. kim bilir belki de kanatlarımız var ve bunu bizler bile bilmiyoruz ,kim bilir belki de sabahları uyanamamamın sebebi sebebimin olmaması. uyansam bile uzun bir süredir kendime iş çıkarma yeteneğimin git gide köreldiğini hissediyorum.. düzenli spor yapma, kitap okuma, mesleki alanda okumalar yapma, çizim yapma, ev işi yapma, yürüyüş, sosyal medyada aylak misali ellerim ceplerimde takılma gibi şeyleri kendime iş olarak görüp bir süre boyunca kendimi iyi idare ettiğimi düşünüyorum. çünkü benim bir işim yok , ve bundan yakınmak istemiyordum başlarda umutla doluydum kimselere mesleğim ile meslektaşlarım ile alay etmelerine izin veremezdim çünkü.. daha sonrasında anlık duygu değişimlerimin başladığını bazen her şeye umutla bakabildiğimi ama anlık olarak çökebildiğimi de fark ettim.. işimizin başındayız hikayelerini gördüğüm her arkadaşımı ilk önce engelledim sonrasında onun ne suçu var diyip kaldırdım. bilmiyorum etik değerler acaba cafer abinin bakkalında mı satılıyor ben yanlış avm de mi geziyorum gerçekten bilmiyorum. deprem oluyor söylenilenleri dinliyorum dönüp benim yapmak istediğim işe bakıyorum benim gibi olanlara bakıyorum ve sonuca bakıyorum aslında kader, politika, kapitalizm, humanizm, şarlatanlık ,liyakat gibi kelimeler boğazıma düğümlenmiş, adını da 21.yy başlarında corona koymuşlar.. dalgaya alınmayacak bir konu biliyorum karşı komşum melahat abla yakalandı , anlattığına göre yakaaa paça boğuşmuşlar terler içinde kalmış.. bana ''yaklaşmayın bana'' dediğini duydum sadece, zaten pekte çıkmıyordu sesi. velhasılı kelam ben uyansam da klavyeye parmaklarımı dokundursam da sulasam da harpuşta mın üzerindeki çiçeklerimi yarın yine aynı sabah akşam aynı tatava .. ne ben yazdım sayın sevgili okur arkadaşlarım nede siz okudunuz , çünkü karşılığında polis bile çalar kapımı birgün belki sormadığı günler için hal hatır..

mutlu hissetmeyi çok özledim,olmaktan geçtim artık..

hissetmeyi özledim

hissiz bir insanım hislerimi kaybettim

artık çaresiz hissetmiyorum, ellerim ayaklarım bağlı değiller. şairin şiirinde bahsettiği prangalardan kurtuldum, artık şiir bile dinlemez oldum. ne güzeldi ama dimi , bir sigara yakardım heykelden aşağı tıngır mıngır aylak aylak yuvarlanırdım. ayaklarım mısralara yetişemez koşardı, düşerdim dizlerim kanardı. hissettiğimin farkına varırdım, mutlu olurdum.
hiç aklıma gelmezdi, ellerimden tutacağın düştüğümde beni kaldıracağın. ağlardım , bir tek sokak lambaları şahidim olurdu. ne değişti ,devran mı döndü? bilemiyorum.. gerçekten bilemiyorum.
heralde

21. yy'da varlığımın kokuştuğunu aynaya bakmadan görebiliyorum. artık bir kanalizasyon faresinin dedikodularına bile konu olamıyorum. odamdaki kılıç çiçeği tozlanmış, balıklarımın yemini vermeyi unutmuşum gibi hissediyorum. en yakın arkadaşımı kaybetmiş ,aslında hiç bulamadığını anlayamamışım gibi. kulaklığımı düşürdüğüm koltuk kenarına geçen sene bıraktığım umutlarımı çorabımın teki ile birlikte bulmama vesile olduğu için teşekkür ediyorum. camımın önündeki menekşeler solmuş, kumrular artık şafakta penceremi ziyaret etmez olmuş. sivri dilim bile kesmez olmuş tenimin nemini. var neyleyim sensiz bedenimi. zat-ı muhterem tekilim, şahtı şahbaz gönlümün ehval'i olmuş.
sirtaki yapmak isteyen bir palyoçaya minnetlerim bunlar. kalk hadi -
rakı içelim,
çifte telli oynayalım,
mutlu olalım.

kelime dağarcığımızla ifade edilemeyen şeylerdir. ayrıca ifade edilse de ne değişecek ki?

tedavülden kalkmış para gibi hissettiriyor hayat bazen insana;
adın var ama değerin yok,
senden bir şey olmuyor, yetkili merci dışında imha da edilemiyorsun.
olsa olsa nostaljik bir hatıra diye saklanırsın, bin yılda bir yüzüne bakılır.
o da eski liralar, delikli kuruşlar gibi itibar bekleme yani,
gereksiz bir gereklilik gibi...

her şeye hazırım.

yalnızlık...
senin olmadığın her yerde
özlem kelimesinin vücut bulması
belki burada, belki de koca dünyada
peşimi bırakmayan, sarmalamış bir yalnızlık...

hayata sıkışmışlık hissettiğim. bilmiyorum mizacım bir şeyleri gerektiriyor hayatta ama o nedir bulamıyorum, öyle çıkmaz bir duygu. belki mutlu bir aile kuramamak diyorum sakin evcimen bir yapım vardır çünkü, ama bunun için de en lanet zamana denk geldi yaşamım. ki böyle bir insan bulma aşamasının zorluğu etabından bahsetmiyorum bile. motive olmakta, iradeli olmakta, bir şeylere odaklanıp amaç haline getirip disipline olmakta zorlanıyorum sözlük. evet şu anlık pek olumlu bir tablo yok. zaten pesimist bir insan olmaya fazlasıyla meyilli bünyem bu fırsatları çok iyi değerlendiriyor sağ olsun.

haftalar sonra ilk kez planımı bitirdim, bunun vermiş olduğu bir rahatlık var üstümde. bugün mutluyum sözlük, canım isteseydi önceki günlerin planlarını bile bitirebilirdim ama yapmadım çünkü bu zevki yaşamak daha kıymetli geldi. kendime ayıracağım 2 günü düşünmek bile verimimi yüzde yüz arttırdı. ferahlamış hissediyorum sözlük, ferahlamış.

bugün pazar ve ben işe geldim sözlük. patron günaydın dediğinden beri sövüyorum. bitirdiğim zaman hislerimi açıklayacağım.

gün doldurmaya gelmiş gibiyim.herşeyim var aslında hiçbişeyim yok.olmak ve olmamak arasında geçip giderken günler ben sadece çaresiz bir okadar bitkin kendimle savaşıyorum.heplik ve hiçlik arasında kayboluyor yıllar..ben bile ben değilim sanki.gözlerimin nasıl güldüğünü görmek için eski fotograflara bakıyorum ve onları bile yadırgıyorum.beni ne mutlu ederdi sorusunu binlerce kez kendime sorup her seferinde cevapsız kalmasından yorulmuştum. gerçekten bir insanı ne mutlu eder sizce? para,aşk,mevki,güzellik veya yakışıklılık,zeka? ne sizce ??

karın tokluğu

ya mahvolursam!!
kafanın içerisinde ki bir ölüyle konuşuyorsun!!
bir insan daha ne kadar mahvolabilir!!!

yazarak rahatlamak diye bir şey var.. bu yüzden derdimizi yazarak anlatabiliyoruz..
bizim için dert dinleyen için mercimek büyüklüğü.. çevir madalyonu aynı siyah ama sorsan biraz daha koyu..

güven tek kullanımlık..
paranoyaklaşmış bir insana gereksiz paranoyalarınızdan bahsetmeyin.. konuşmak için bir kere de olsa anlamayı deneyin.. belki düzebilir..

saat 22.41

neresinden tutarsam elimde kalacak düşüncesi hiç mi çıkmaz o beynin bilmem ne vit vit vit yerinden...

sanırım ruhumu başka bedenlere kiralamaya hazırım..

hangi yolda yolcuyuz bilmiyorum ama.. aynı problemler ile doluyuz..

kötüyüm.

işlevselliğimi kaybettim hayat normale dönmeli.

yorgunluk.
çok uzun zamandır ruhen ve bedenen yorgunum.

tedirginlik. her an kötü bir şey olacakmış gibi hissediyorum.

hareket şart hareket . trende bile olmayı isterdim usul usul bir yere gidelim ama durdurugumuz yerde durmayalim .
geç kalmışlık .