huzur

kötü şeylerden arınınca ortaya çıkan berraklık hâli

insanın yaşadığı iç rahatlık duygusu

uzun zamandır hissetmediğim hâl.

bunca yorgunluğun içindeki tek sığınak. bazen evinde, bazen sevdiğinde, bazen bir fincan kahvende bulabilirsin. yeter ki aramayı bil. işin sırrı vazgeçmemekte sanırım.

bazen küçük bir çocuğun gözlerinde beliren mutluluğa şahit olmaktır. bir de bu mutlulukta sizinde payınız varsa çok daha başka oluyor.

beni terk etmiş olan duygu. pişmanlık duyan insanın huzur bulması çok zor zaten. hayattaki en kıymetli şeylerden birisidir.

mesele huzursa iç dışa her zaman daha baskındır. çünkü huzur içten gelen bir duygudur. o iç huzuru kaybetmek pek kolay olmadığı gibi kaybettikten sonra tekrar sağlayabilmekte çok kolay değildir. huzur/suzluk duygularımız arasında sürekliliği en uzun, derinliği en fazla olan. belki bir ikincisi acı. mutluluk, üzüntü, öfke öyle değiller mesela. onlar hep üst perdeden, coşkulu ve geçiciliği daha hızlı.

huzur, eksiği gediği zamana bırakabilip iyi hissedebilmektir. gün içinde stres kaçınılmaz olsa da gece başını yastığa koyduğunda o iç rahatlığıyla uykuya dalabilmektir.

son zamanlarda pek bulunamayan bir hissiyat

tasadan uzak, sükunette olma modu.

insanın olduğu hiçbir yerde huzur yoktur. yalnızsanız bile kendi kendinize huzursuz olacak bir şey bulursunuz.

ülkemiz insanının elde edemediği şey. 40 sene çalışıp emekli oluyorlar yine huzur yok. hükümet sağ olsun.

bir yerde okumuştum.
şöyle düşündüğümde; huzur, arayıpta bulamadığımız şarkılar gibi, tam da böyle bir şey olsa gerek...

huzur;
"belki de dünyayı ona doğduğumuz saflıkta terk etmektir..."

son günlerde içimde yoğun miktarda bulunandır.

derslerim başladı, onlarla ilgileniyorum. yürüyüşe çıkıyorum, kitap okumaya daha sıkı sarıldım, pandemi döneminde özellikle birkaç arkadaşım ile diğer arkadaşlarım arasındaki fark çok açıldı, gerçekten kiminle konuşmayı sevdiğimi, kimi dost görüp kimi gereksiz bulduğumu daha iyi anladım. her şey yolunda yani şu an. kendi halinde işinde gücünde takılmanın ve yalnızca çok sevdiğin arkadaşlarınla sohbet etmenin verdiği huzuru ancak norveç vatandaşlığı alırsam yaşayabilirim herhalde.

ek 1: bir de ders tempomu arttırır bunun yanında yabancı dile de yaslanırsam herhalde ruhani huzura kavuşup dünyevi işlerden elimi ayağımı çeker ve akademik keşişliğe vururum kendimi.

normalde kendini hiç sevdirmeyen kedimin, uyku halinden faydalanıp onu bi güzel sevince hissettiğimdir.

fizyolojik ve psikolojik olarak rahatlığın geldiği andır huzur. bazen kedinin, köpeğin başını okşamaktır. bazen evladınızla vakit geçirmek, oyun oynamaktır. bazen kendiniz için çikolatalı kek yapmaktır.* huzur, çoğu zengin insanın sahip olduğu ama asla sahip olamayacağı şeydir. asla satın alınamaz. allahın bazı kullarına bir lütfudur.

ahmet hamdi tanpınar'ın istanbul'unda yaşanabilecek olan duygu. yoksa bu şehir girdap gülüm.

nedirden ziyade nerdedir diye aradığım kavram. insan doğanın bir lütfu aynı zamanda doğanın bir varlık beklentisidir. doğanın içindedir huzur. bazen güneşin vurduğu mavi gözlerindeki deniz gibi, bazen kirpiklerindeki dallar, bazen solgun dağlar gibi yanaklarındadır. biraz da duygusal...

sevilmek

ege denizine bakan bir mabedin bahçesindeki ağaca yaslanıp kekik kokularını içine çekerken ya da urartulardan kalma bir kaleden, doğunun toprakları üzerinde güneşin batışını seyrederken ruha yüksek doz zerk edilen his.

kör kütük değil de, temkinli bir iyimser olarak “insan insanın kurdudur” yerine “insan insanın şifasıdır” sözüne inanırım. evet, her şeye rağmen... huzur hissi de bana kimi zaman o insan/lardan, ama her daim doğadan geldi.
rezidansların, plazaların, sitelerin içine konservelendiğimiz modern zamanlar... karşısında huzurun ve de mutluluğun kaynağı olarak gördüğüm, doğa...
ona olan hislerimi lord byron ne de güzel ifade etmiş, ben onun üstüne ne yazabilirim ki...

"yolu olmayan ormanlarda mutluluk vardır. ıssız kıyılarda büyük bir sevinç. kimsenin rahatsız etmediği topluluklar vardır denizin derinliklerinde ve uğultusunda da müzik. insanları daha az severim diyemem ama doğayı daha fazla."

bir köy evi; sıcacık sessiz sakin...