huzur

kötü şeylerden arınınca ortaya çıkan berraklık hâli

insanın yaşadığı iç rahatlık duygusu

uzun zamandır hissetmediğim hâl.

bunca yorgunluğun içindeki tek sığınak. bazen evinde, bazen sevdiğinde, bazen bir fincan kahvende bulabilirsin. yeter ki aramayı bil. işin sırrı vazgeçmemekte sanırım.

bir ahmet hamdi tanpınar romanı. dergah yayınlarından çıkan baskıları birbirinden güzel kapaklara sahiptir.

saatleri ayarlama enstitüsü'nden sonra mutlaka okuyacağım diye söz verdiğim, ancak bir türlü fırsat bulamadığım kitap.

bazen küçük bir çocuğun gözlerinde beliren mutluluğa şahit olmaktır. bir de bu mutlulukta sizinde payınız varsa çok daha başka oluyor.

mutluluktan daha önemsediğim duygudur. özellikle iç huzur olmadığında hiçbir şeyin tam olamayacağını düşünüyorum.

beni terk etmiş olan duygu. pişmanlık duyan insanın huzur bulması çok zor zaten. hayattaki en kıymetli şeylerden birisidir.

mesele huzursa iç dışa her zaman daha baskındır. çünkü huzur içten gelen bir duygudur. o iç huzuru kaybetmek pek kolay olmadığı gibi kaybettikten sonra tekrar sağlayabilmekte çok kolay değildir. huzur/suzluk duygularımız arasında sürekliliği en uzun, derinliği en fazla olan. belki bir ikincisi acı. mutluluk, üzüntü, öfke öyle değiller mesela. onlar hep üst perdeden, coşkulu ve geçiciliği daha hızlı.

huzur, eksiği gediği zamana bırakabilip iyi hissedebilmektir. gün içinde stres kaçınılmaz olsa da gece başını yastığa koyduğunda o iç rahatlığıyla uykuya dalabilmektir.

son zamanlarda pek bulunamayan bir hissiyat

tasadan uzak, sükunette olma modu.

insanın olduğu hiçbir yerde huzur yoktur. yalnızsanız bile kendi kendinize huzursuz olacak bir şey bulursunuz.

bir yerde okumuştum.
şöyle düşündüğümde; huzur, arayıpta bulamadığımız şarkılar gibi, tam da böyle bir şey olsa gerek...

huzur;
"belki de dünyayı ona doğduğumuz saflıkta terk etmektir..."

son günlerde içimde yoğun miktarda bulunandır.

derslerim başladı, onlarla ilgileniyorum. yürüyüşe çıkıyorum, kitap okumaya daha sıkı sarıldım, pandemi döneminde özellikle birkaç arkadaşım ile diğer arkadaşlarım arasındaki fark çok açıldı, gerçekten kiminle konuşmayı sevdiğimi, kimi dost görüp kimi gereksiz bulduğumu daha iyi anladım. her şey yolunda yani şu an. kendi halinde işinde gücünde takılmanın ve yalnızca çok sevdiğin arkadaşlarınla sohbet etmenin verdiği huzuru ancak norveç vatandaşlığı alırsam yaşayabilirim herhalde.

ek 1: bir de ders tempomu arttırır bunun yanında yabancı dile de yaslanırsam herhalde ruhani huzura kavuşup dünyevi işlerden elimi ayağımı çeker ve akademik keşişliğe vururum kendimi.

normalde kendini hiç sevdirmeyen kedimin, uyku halinden faydalanıp onu bi güzel sevince hissettiğimdir.