hayat

uzun ince bir yol..

türk evi plan tipolojisinde bir mekan oluşumu ismi

arthur schopenhauer şöyle der:
“eğer hayat gerçekten güzel olsaydı herkes büyük bir sevinçle uyanır ve hiç istemeyerek uyurdu; oysa durum bunun tam tersi. “
şopenhaur o kadar haklısın ki.

hp.

yıpranmamış hayatlar büyük hüzünler bekler

yorucudur. insanı tüketir.

"ölüm yok ya sonunda." denemeyecek tek yarıştır.

bitsede gitsek.

sezen aksu çok güzel söylemiş aslında.. aldatıldık :)

sana verilir ve senden alınır.

insana verilmiş olan en değerli hediyedir kanaatimce.

çok kısadır. ne zaman biteceği asla belli değildir.

belirsizlikler ile doludur bu da insanı hem heyecanlandırır hem de korkutur.

bu da iyidir çünkü heyecan ve korku insanı diri tutar, tedbir almaya yönlendirir.

ne için başladığını, ne için bittiğini bilemeyiz.

çok kısa ve her an bitebileceği için öyle bir yaşamalıyız ki ölüm geldiğinde pişmanlıklar ile, keşkeler ile bitmesin hayatımız.

sonu belli olmayan yol. edebiyat parçalama mode: off.

kısa bir öyküdür hayat
uğruna upuzun acılar çektiğimiz
kısa bir türküdür
bir kez daha söylemek için delirdiğimiz
( yılmaz odabaşı )

bizim buralar hep yeşilliktir. dere boyu yollar, ağaçlar, kuşlar, temiz hava, sessizlik, yürüyüş yapan insanlar... akşamüstü gezmeleri güzel olur. yine bu akşamüstü köpeğimle gezmeye çıktım. yolda bir arkadaşım denk geldi. merhaba merhaba. dedim köpeği gezdiriyorum yürüyüşe çıktık. bana öyle bir tonlamayla köpeği mi gezdiriyorsun dedi ki... şaşırmanın da ötesinde. sanki akşamüstü köpekle gezmeye çıkıp mutlu olan ilk insan benmişim gibi. çocuk bitmiş. yaşamak ona enteresan bir şeyler yapmış.

hayat sadece bir eğlenceden ibaret değildir. insanın yapmak zorunda olduğu ve her gün uygulaması gerektiği şeyler vardır. hayat her zaman eğlenceli geçmez, çoğunlukla ciddi ve meşakkatlidir.

bazı bölgelerde köy evlerinde bulunan, üstü kapalı, bir ya da birkaç yanı açık yer anlamında kullanılan kelimedir.* yaygın anlam olarak ise insanın doğumu ile ölümü arasında geçen zamandır.

hayat bana göre bazen acımasız bazen yüzümüzü güldüren bir enstantane.

bebek haykırışı ile ölüm çığlığı arasında gidip gelen.

iki ünlü düşünürün hayat hakkında betimlemelerine yer vereceğim.

--- alıntı ---

heidegger'e göre; insan ölüme doğru giden bir varlıktır. bu varlık, hakk'ın onda tamlıkla ışıması ve onda açığa çıkması ile husüle gelir. varlık bu açığa çıkışından mutmain olunca yine onda sönümlenmesi ile tekrar kaynağına geri dönüşüyle ontik ve ontolojik olarak döngülenir.

ibn arabi'ye göre; insan özüne doğru giden bir varlıktır. bu öz hakk'ın "hiçbir şeyde apaçık zahir olmadım insanda olduğum kadar" iltifatına bir mazhariyettir. bidayetten bu geliş, nihayetinde öze dönüşü müjdeler ki, bu zat'a yükselişin menzili hakk'ın insan için nasbettiği rabb-i has'ıdır. hülasa, demek ki insanın özü ve yönü, evvel emirdeki nasibince rabb-i has'sıdır.

--- alıntı ---

ve aslında hayat dediğin
yaşayabildiğin kadar güzeldir...

-can yücel