hastanede yatmak

insanı belli bir süre sonra tribe sokan olay, 3-5 gün katlanılabiliyor fakat 1 haftadan sonra insan çıkacağı günü gözlüyor, özellikle covid-19 döneminde hastanede kaldıysanız ve enfeksiyon riskiniz fazlaysa odadanda çıkamıyorsanız hapishanede kalmış hissi bırakıyor insanda.

çok ağır olmadıkça keyif aldığım olay

yanında sana destek olan, sevdiğin insanlar olunca bir şekilde dayanılan durum, ama tek başına olunca kalp sızlatan bir durum haline dönüşüyor.. ne diyelim allah kimseyi o duruma düşürmesin.

bu fikir aklıma geldiğinde bile masumlar apartmanı safiye gibi huylanmaya başlıyorum. mümkün olduğunca sağlık ocağının dahi öününden geçmemeye çalışırım.

hiç yaşamadığım durumdur.. ama merak etmiyor değilim

hastane kokusu

hiç yaşamadım ama çok merak ettiğim durumdur.

hiç yaşamadım,allah kimseye yaşatmasın hayırlı haberler harici.

hasta olarak da refakatçi olarak da sadece 1 gün deneyimlediğim eylem. ikisi de çok bunaltıcı allah vermesin. haftalarca aylarca kalan insanların psikolojisini minnacık bir nebzecik anlayabildim. insanın evi gibisi yok.

çok iyi bir hayat dersidir.

morgda değilse sıkıntı yoktur.

ciddi bir hastalık yüzünden oradaysanız, adeta büyük resmi görüp, “keşke şunu kafaya bu kadar takmasaydım, bu kadar stres yapmaya değmezmiş” modunu yaşıyorsunuz. ancak bir süre geçip sağlığınıza kavuşunca yine eskiye dönüyorsunuz. keşke hep o bilinç düzeyinde kalarak yaşayabilsek.