hastanede yatmak

insanı belli bir süre sonra tribe sokan olay, 3-5 gün katlanılabiliyor fakat 1 haftadan sonra insan çıkacağı günü gözlüyor, özellikle covid-19 döneminde hastanede kaldıysanız ve enfeksiyon riskiniz fazlaysa odadanda çıkamıyorsanız hapishanede kalmış hissi bırakıyor insanda.

çok ağır olmadıkça keyif aldığım olay

yanında sana destek olan, sevdiğin insanlar olunca bir şekilde dayanılan durum, ama tek başına olunca kalp sızlatan bir durum haline dönüşüyor.. ne diyelim allah kimseyi o duruma düşürmesin.

bu fikir aklıma geldiğinde bile masumlar apartmanı safiye gibi huylanmaya başlıyorum. mümkün olduğunca sağlık ocağının dahi öününden geçmemeye çalışırım.

hiç yaşamadığım durumdur.. ama merak etmiyor değilim

hastane kokusu

hiç yaşamadım ama çok merak ettiğim durumdur.

hiç yaşamadım,allah kimseye yaşatmasın hayırlı haberler harici.

hasta olarak da refakatçi olarak da sadece 1 gün deneyimlediğim eylem. ikisi de çok bunaltıcı allah vermesin. haftalarca aylarca kalan insanların psikolojisini minnacık bir nebzecik anlayabildim. insanın evi gibisi yok.

çok iyi bir hayat dersidir.

morgda değilse sıkıntı yoktur.

ciddi bir hastalık yüzünden oradaysanız, adeta büyük resmi görüp, “keşke şunu kafaya bu kadar takmasaydım, bu kadar stres yapmaya değmezmiş” modunu yaşıyorsunuz. ancak bir süre geçip sağlığınıza kavuşunca yine eskiye dönüyorsunuz. keşke hep o bilinç düzeyinde kalarak yaşayabilsek.

müşahede gerektiren bir rahatsızlığınız olduğuna/olabileceğine delalettir.

şöyle bir fotoğraf paylaşmıyorsanız, çok geçmiş olsun allah acil şifalar versin.

yok bu tarz bir fotoğraf paylaşıyorsanız, zaten çok bir şeyiniz yoktur. geçer merak etmeyin.

hasta pozisyonunda hiç yatmadım. açıkçası evde dahi hasta olduğumda ne yapacağımı bilemiyorum ben. psikolojik temellerini ortaya döksem, kim bilir nelerin foyası çıkacak ortaya.

hastanede yatırsalar, ne yapacağımı bilemem. hasta triplerine gireceğim diye korkarım.
çünkü belli bir yaşımdan sonra üzerime öyle bir yük bindirildi ki, olgunluk adında, ilk önce kendi kendime çok sevdim, sonrasında etraf bayıldı beni olgun diye çağırmaya. neden bundan bahsediyorum? çünkü çocukken ağlanırsın haline ancak. çocukken muhtaçsındır.

ki bu meclis dışı, evde hasta olduğumda başım hiç okşanmadı benim. dikkat hiç üstümde olmadı.
doktordan doktora götürüldüm. içmediğim antibiyotik, yemediğim aktar ürünü şey kalmadı.

ama bir kere hasta olduğum için çorba kaynatılıp içirilmedi. bir kere olsun ,belli bir yaşımdan sonra, o sıcaklığı hissetmedim.

suçlamıyorum, üzülüyorum.

bu yüzden hastanede yatarsam eğer, ne yaparım bilemem. çok hastalanıp yatsam dahi, acı çekip kıvranmıyorsam eğer, azıcık başımı kaldırabiliyorsam eğer, kedi bir tarafını görmüş yara sanmış denilmesin diye belli etmemeye çalışırım muhtemelen.

denilmez, demezler ama, ah o his. ah o hissin ağırlığı.