bir yakınını kaybetmek

çok yakınım olan birini kaybetmeyip bu korku ile yanıp kavrulduğum gerçek.

her sabah yaşadığım endişe. 4 yıldır aileden uzakta yaşamaktayım. her akşam wassaptan konuşsak da iyi olduklarını bilsem de yakamı bırakmayan korku. bir yazı okumuştum:"birisiyle son defa konuşacak, son defa sarılacak ama bunun son olduğunu bilmeyeceksiniz." ne doğru diyordu. bu yüzden kimle isem sonmuş gibi yaşamaya, üzmemeye ve mutlu ayrılmaya çalışıyorum.

kaybetmenin şekline bağlı olarak acıyı katlayan veya azaltan bir durum. eğer ölümden bahsediyorsak, kendince bile ölümü bekleyen insanların ölümüne belki daha kolay alışılıyor ama erken ve ani ölümler hele de intiharın kendini gösterdiği o buz gibi ölümler asla ve asla kolay kabullenilmiyor.

çok büyük bir ihtimalle çoğu insanın yaşayacağı şeydir, ne kadar yakın olduğuna göre acı derecesi değişir, allah göstermesin diyelim

her gece uyumadan önce yastığa başımı koyduğumda '' bir yakınımı kaybetmek'' korkusunu yaşıyorum. ve gün bitmeden hayatımda iyi ki varlar dediğim insanlara teşekkür ediyorum. düşüncesi bile korkunç. yakınını kaybedenlere güç diliyorum

ya büyüyemeden annem ya da babam ölürse diye çok düşündüm. şu yaşıma kadar sadece bi yakinimi kaybettim küçüktüm çok agladim yine olsa yine aglarim keşke kimse büyümeden yaşamasa

korkutucu ama yaşanacak olan bir gerçek.

hiç yaşamadığım ama en çok korktuğum şey.. korktuğun başına gelir diyolar ama neyse..

buna bir sigara yakar, müslüm gürses açar boş duvarı seyrederim

bazen rüyanda ölmediğini görürsün bazen yine rüyana girer ben iyiyim merak etmeyin der ama senin aklından hiç çıkmaz. bazen mezarında çiçekler açmıyor diye üzülür çiçek ekersin bazen toprağı kurudu diye bol bol su dökersin ki yaşıyormuş gibi hissedesin.

o kadar çok yakınımın kaybolmasını istiyorum ki anlatamam dediğim durum.

insanın en büyük korkusu telefonun çalması olur mu? en sevdiğini son kez gördüğünü bilmek, ölümüne hazırlanmak. her çalan telefonda kalbi duracak gibi olur o ana kadar.

numarasını, fotoğraflarını silmeye bi türlü eli gitmez insanın. kabullenmek istemez çünkü. artık olmadığına bidaha hiç aramayacağına.

onun hiç bir anının geri gelmeyeceğini bilmek
ne sesi duyulacak ne yüzü görünecek
bir bakmışsın yanı başında
bir bakmışsın musalla taşında
-ydd

1 yıl oluyor aptal bir damarın patlamasıyla babamı kaybettim. ve dedim ki bu ne lan b*ktan bir damar yüzünden 60 yillik dev cinarim nasıl ölür. o zaman anladım insanoğlunun ne kadar aciz bir varlık olduğuna. ufacik aptal bir damar :)) şaka gibi

2003 yılının mart ayında dedemi akciger kanserinden kaybetmiştim. başıma hep kötü bir şey gelse keşke yanımda olsaydı dedem derdim. mart aylarını hiç sevmez, yatağımın hemen karşısındaki alana onunla olan bir fotoğrafımı asarım. o ordaymıs da beni izliyormuş hissini sevdiğim için. sizi her koşulda seven ve sizi her şeyden herkesten koruyan birini kaybetmek belki de başınıza gelebilecek en kötü şey. o aslında senin her şeyin ama bir daha geri gelmeyecek hissiyatı...

tarif edilmesi zor bir şeydir. hani "anlatılmaz yaşanır" derler ya, tam olarak öyle bu durum.

herkesin yaşayacağı kaçınılmaz, üzüntü veren son.

ilk başta pek farkedemiyorsunuz. bir koşturmaca içerisindesiniz çünkü. cenaze işlemleri diyorsunuz, gelen giden diyorsunuz, yemek çay diyorsunuz... sonra bu kargaşa bitip eve dönünce kapının önünde ayakkabılarını görüyorsunuz.. bir iç acısıyla içeri girince askıda ceketini görüyorsunuz, tükenmekte olan son gücünle kendinizi koltuğa bırakıyorsunuz. gözünüz takılıyor her zaman oturduğu koltuğa... günler zamanlar geçiyor ama en çok ne zaman hissediyorsunuz biliyor musunuz? kaybettiğiniz babanızın hüznünü, babanızla paylaşmak istediğiniz zaman...