bu nasıl başlık ya, canım sıkıldı okuyunca.. düşündürdü beni, aç kaldımmı diye, aç kalmak değilde, yalnız yaşarken çok köşeye sıkıştığım kısa bir dönem geçirdim, aynı şehirde yaşadığım ailem dahil kimseden yardım istemeyi düşünmedim bile, (kimsede hissetmedi oda ayrı bir konu)
3 aydır çalışmıyordum, + bitmiş eksiye geçeli bir ay olmuş, başvurduğum bir şirkette işe alındım, ve ikinci görüşmeyi yaptığım oranın sahibinin kızı finans müdürü aradı beni, (bu arada ben rahat bir nefes almışım, sevinmişim filan, ertesi gün ne giyeceğime bakıyorum) başvuru aralığımın minimum rakamının altında bir rakamı teklif etti, iki kez görüşmeye gitmişim, işe alınmışım.. o kadar sinirlenmiştimki, kan beynime sıçradı, "başvurumu okuyarak görüşmeye çağırdınız beni, orada maaş aralığı yazıyor, neden görüşmek istediniz o zaman" dedim hatta ileri gidip, "sizin düşündüğünüz bütçenin üstünde isem görüşmeseydiniz o zaman" bile dedim, kadın hemen ağız değiştirdi, önemli değil ya istediğiniz rakamıda veririz, bizim için "sorun değil" filan diyince, dedimki sorun çok başka ve kabul etmedim, yani benim 3 aydır çalışmadığımı tek başıma yaşadığımı ve ne rakam söylerlerse kabul edeceğimi düşünüp çingenelik yaptılar, daha düşük maaşa işe girdim kısa bir süre sonra, ama hiç pişman olmadım, kuyruğu kolay kolay indirmem pek, dik tutuyorsunuzda tutmasına, nasıl oluyor o biraz zorluyor insanı, bazen içinden çıkamadığım durumlarda o dönemi düşünürüm hep, insanı büyüten birşey ve kesinlikle yaşanması gerekiyor, bence açken de tokken de ikna olacağınız şeyler aynı olmalı, açlıktan hiç birşey olmuyor insana, ölmüyorsunuzda zaten, ama o ikna olduğunuz şey varya, normalde yapmayacağınız birşey ise o çok kötü, çocucukluğumdan beri istemediğim hiç bir şeyi kimse yaptıramaz bana, ve bunu hiçbir otorite hiçbir rakam sağlayamaz..
devamını gör...
