90'lı yıllarda çocuk olmak

mahallede biri beni kaçırır mı diye düşünmeden saklambaç oynamaktır.

böcek ilaçlama araçları o yıllarda adeta bulut makinesi gibi arkalarında iz bırakırdı. onun arkasından koşar, bulutların üzerinde dans eder gibi ilacı ciğerimize çekerdik.

belki de kafa yapıyordu, bilemiyoruz. ama hiçbirimiz ölmedik. zeka olarak ise ne durumdayız muallaktır.

özlenen, aranan ama bulunamayan dönemdir.

(bkz: 28 mayıs 2013 taksim gezi parkı direnişi)

arabanın içerisine bakıp kaç vitesli olduğunu öğrenmeye çalışan çocuklardır.

apartman bahçesine bütün arkadaşlarını toplamak,sesiniz çok çıkıyor diyen komşulara kafa tutmak. gazozu,çikolatayı cipsi abartıp yemek yememek. adını anne sesinden bütün mahalleye duyurmak. mahallede bisiklet sürmek,ip atlamak,sek sek oynamak kısacası çocukluğunu doya doya yaşamak...

sokaktaydık.
hafta içi, okuldan gelip yemeği yer çıkardık. akşam yemeğinde dönerdik.
hafta sonu, kahvaltı yapıp çıkardık. bazen öğlen yemeği için eve döndüğümüz olurdu ama genelde elimize bir şeyler alır çıkardık tekrar.
akşam yemeğinden sonrası ise gündüz planlarına bakardı. yeterli kalabalığa ulaşıldığında gece oyunları ya da fıkra anlatmak vs için çıkabilirdik dışarı.
hayat sokaktaydı efendim. sokak hayattı. bizi büyüten, geliştiren, hayata hazırlayan yerdi.